31 d’octubre del 2007

Te sientas sabiendo que la tormenta va a empezar, e intentas no pensar en nada mientras escupe en sus palabras toda aquella rabia acumulada, una vez llega el permiso para levantarte abandonas la sala, el juicio acabó y la sentencia esta dictada, mas la pena no esta aun decidida por completo, solo parte de ella
ya no hay más que hablar, ha dicho la última palabra, y todas aquellas que hierven en tu interior te has esforzado en reprimirlas, te sientas a intentar hacer algo de provecho y llegan a tus oidos otras palabras, en tono de suplica que hacen que te sientas culpable, te has convertido en el único culpable, o almenos el único dispuesto a aceptarlo
amainada la tormenta y lejos ya el chaparron te quedas a solas dandole vueltas, toda esa rabia, esa ansiedad...empieza a costarte respirar, no puedes concentrarte en tu lectura y pronto las letras se vuelven borrosas, la rabia i la impotencia no te dejan ver y más allá del orgullo divisas nubes de tormenta al horizonte, pero antes de que vuelva borras todo signo de flaqueza, por más que te hunda no dejaras que lo sepa
dejas de temblar y recobras la visión, empieza a normalizarse la respiración, pero no tardara en volver...

23 d’octubre del 2007

Demasiadas disculpas y agradecimientos, pero solo son palabras, palabras sin sentido, dichas sin pensar, que el tiempo i el aire se encargaran de borrar.
Es muy facil decir lo siento y volverte a lastimar, igual que lo es dar las gracias por cada pequeño detalle, pero esa palabra, "gracias", empieza a a perdes su significado, se utiliza demasiado y demasiado a la ligera, hasta el punto de no haber diferencia entre decir "salut" despues de un estornudo o salvarle la vida a alguien.
En ambos casos, más que palabras, son los hechos los que cuentan, ser capaz de demostrar que te arrepientes de algo, que no era tu intención, o que realmente aquello te ha hecho mucha ilusión, o te ha ayudado mucho...
pero si con una simple palabra, (perdón), queda todo solucionado, porque molestarse en más?, es como si al pedir disculpas, aquello por lo que las pides desapareciera, pero no es así, tal vez tu te limpies la conciencia, pero a la otra persona le sigue doliendo, puede que un poco menos al ver que almenos te has dignado en reconocer tu error, pero un lo siento, no cambia nada, el daño ya esta hecho, y esta costumbre que tenemos de pedir perdon y que este todo arreglado, y si no nos perdona es una mala persona...habría que analizarlo más a fondo.
Igual que el gracias, si con cualquier tontería ya me lo va a agradecer, para que pensar? para que currarmelo?
hay que reconocer que somos muy conformistas y vagos, y en lugar de intentar solucionar las cosas, dejamos que sean otros quien lo hagan, o simplemente nos quedamos quietos, mirando el tiempo pasar, esperando a que se arreglen solas.
Es como "te quiero", son solo palabras, palabras que en teoria muestran un sentimiento, pero al largo de la vida las oiras mil veces, y cuantas de ellas seran ciertas? probablemente muy pocas.
De que sirven las palabras si carecen de significado? No me sirve un "te quiero", un "Lo siento o perdon", si no eres capaz de demostrarlo, y el gracias...me gustan más los abrazos de agradecimiento, cuando un abrazo no es sincero se nota...

21 d’octubre del 2007

¿?

Prens decisions que no tenen conseqüències fins molt temps després, quan no saps si estas preparat per afrontar-les, i t'adones que si no ho vols fer la solució és molt senzilla, pots respondre la veritat i tirar endevant, o respondre el que tots volen sentir i deixar que tot acabi aquí, però llavors, tot aquell valor que vas reunir per decidir, aquell pas que tant et va costar fer, no haurien servit per a res...

T'espanta el que pugui passar, et fa por, és massa nou, i si no va bé? i si es converteix en un altre problema en comptes de en una solució?

Masses canvis en massa poc temps, i sembla que tots van malament, per què hauria de ser diferent?

19 d’octubre del 2007


El tiempo pasa y las heridas se van cerrando, pero parece que nunca vayan a dejar de doler. Cuanto más tiempo hace que se produjeron, con más dolor y nostalgia se recuerdan. Pasa el tiempo, y parece que duelen menos, empiezan a cicatrizar, pero de nuevo empiezan a sangrar...

Hay heridas que dejan marca, cicatriz, tal vez se cerraron, tal vez ya sanaron, pero eso no quiere decir que se haya olvidado.

Y a lo largo de la vida te seguiran hiriendo muchas veces, y las cicatrices se iran acumulando, junto a sus recuerdos, forjando así tu personalidad, pues la manera en que reaccionas a los golpes es la que te define, y estas heridas que ahora sangran, todas las veces que caes y vuelves a levantarte, te fortalecen, y te preparan para un futuro incierto.

Esperits


Sovint a les pel·lícules de por apareixen fantasmes, esperits de persones mortes que per algun motiu, no han pogut "creuar la frontera", sovint és perque han deixat assumptes pendents, o volen fer justícia o advertir algú d'alguna cosa...
Des de ben petits, neix en nosaltres una por, por al desconegut, i amb les pel·lícules, les històries de por, llegendes i demés, es va alimentant aquesta por.
Quan algú mor, acostuma a haver-hi llàgrimes dolor, comiats... i sempre es diu que es trobarà a faltar a aquella persona, perquè doncs, ens espanten els esperits?
Si ens donessin l'oportunitat de parlar amb algú que ja no hi és, de veure'l un últim cop, d'acomiadar-nos en condicions, ho rebutjariem per por? o seriem capaços d'enfrontar-nos'hi?
Aquesta por que sentim, aquest neguit, del que s'aprofiten tants guionistes per posar-nos la pell de gallina i donar-nos algun que altre ensurt, esta desapareixent, la gent diu que no creu en fantasmes i ara les pel·lícules de por, són bàsicament: sang i vísceres...
Aquesta gent que diu que no creu en fantasmes, no hi creuen realment, o tenen por d'admetre que hi creuen? si es aixi, en certa manera, no hi tenen por igualment? intentar negar la seva existència pot semblar un mètode de defensa contra aquest temor, igual que hi ha gent que no vol reconèixer els seus problemes, pensant així que o bé deixen d'existir, o se solucionen sols.
Sovint diem ésser perseguits pels fantasmes pel passat, és evident que és una metàfora, però es fa servir aquesta expressió perquè en certa manera, són assumptes pendents, pendents d'oblidar, de superar, de solucionar... assumptes inacabats que busquen la seva fi, i ens atormenten.
Bé la pregunta clau és: si els trobem a faltar, perquè ens fan por?
és una pregunta que fa temps que em faig, sobretot després d'una serie de "somnis/malsons", que em van fer veure que m'espantaven tot i no haver-hi cregut mai, potser es que en el fons tots i creiem o sabem o volem, que sigui veritat...

18 d’octubre del 2007

No bastará la suerte esta vez.
Solo un milagro puede hacerlo posible.
Hace falta mucha suerte y mucho corage para volver a intentarlo, como una sombra al acecho siento el miedo al fracaso, miedo a que la historia vuelva a repetirse, miedo a caer y no ser capaz de volver a levantarme, demasiadas caídas van ya, y demasiado trabajo cuesta levantarse, aun más sabiendo que volverás a caer.
En la vida hay ciertas cosas que no podemos controlar, y para mi el miedo es una de ellas, mi covardía no tiene límites y me aterra el dolor, y me aterra el miedo.
Dicen que al miedo hay que mirarlo a los ojos y demostrarle que no le temes, que debes ser capaz de sonreirle a tus temores, pero el miedo no tiene ojos donde mirar, y yo ya no tengo fuerzas para sonreir, mas aun si estoy asustada, pues bastante trabajo me cuesta controlar el sudor frío y los temblores, como para intentar sonreir.
Si que es cierto que hay que afrontar los temores, porque al igual que los problemas, posponerlos solo hace que se acumulen, y acaben pareciendo mayores de lo que son...

Amor-Dolor

Sentirse rechazado duele, no ser correspondido por la persona a quien quieres, duele también sentir que no te aman, pero sorprendentemente, también es posible sentir dolor por el hecho de ser amados, amados por alguien a quien no sabemos corresponder y que nos duele hacerle daño.
Hay mucho por decir sobre este tema pero ahora no dispongo de tiempo para hacer una entrada en condiciones, más adelante prometo retomar el tema, de momento me conformare en sufrir por amar y no ser correspondida y sufrir por ser amada y no saber corresponder...

17 d’octubre del 2007

Fred

Hi ha un fred que no es pot calmar amb una simple manta o amb un jersey, ni tan sols la calefacció ni el mateix sol poden fer-lo desaparèixer o disminuir, és un fred diferent, un fred interior, un glaciar de dolor, que només es pot vèncer amb l'escalfor d'uns braços, amb mostres d'amor i d'afecte
És un fred provocat per un sentiment, un sentiment molt temut, un sentiment prou comú avui dia, és la soledat, no física necessàriament, però si psicològica o sentimental, aquella famosa situació en que et trobes rodejat d'amics que fan broma, i tu, absort al teu món, perdut entre els teus pensaments, sense atrevir-te a confessar-los, et sents sol...